روستای پاژ با ۴ هکتار بافت مسکونی و در مجموع با ۸۰۰ هکتار وسعت در حدود 20 کیلومتری جاده مشهد به کلات بر روی تپه ای باستانی به نام تپه پاژ واقع شده است. شاعر بزرگ و پر آوازه ایران، حکیم ابولقاسم فردوسی نیز در سال 329 يا 330 هجري قمري در  روستای قدیمی پاژ دیده به جهان گشوده است. فردوسی در سن 30 سالگي سرودن شاهنامه را آغاز کرد و پس از صرف 35 سال اشعار حماسي خود را در اثری به یاد ماندنی و ارزشمند بنام شاهنامه عرضه نمود . مشهور است که فردوسی در  سال 416 ه. ق به ديار باقي شتافت.

تپه باستانی پاژ در سال 1357 کشف شد و در سال 1379 به همت سازمان میراث فرهنگی در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفت. در دل این تپه بقایای تمدن های مختلف دوره پارت و دوره اسلام قرار داشته است که نشان از پیشینه تاریخی این منطقه در قرن نهم و دهم هجری دارد. وجود سفال هاي رنگارنگ و لعابدار پراكنده بر روي اين بلندي نیز شاهدی است بر این ادعا. به دلیل بی اطلاعی از وجود بقایای تاریخی در زیر این تپه و هجوم غارتگران، تپه پاژ به تلی از خاک مبدل گردیده است. آثار و بقایای به جای مانده از این تپه تاریخی را می توان در 3 قسمت مجزا مشاهده نمود.

دفتر حفظ و احیای محوطه‌های تاریخی معاونت میراث فرهنگی استان خراسان رضوی در اردیبهشت سال ۱۳۸۹ به منظور بازشناسی علمی روستای قدیمی پاژ به گمانه‌زنی های باستان‌شناسی پرداخت. این گمانه زنی ها به شناسایی قلعه‌ای بزرگ به اندازهٔ تقریبی ۴۵ در ۶۵ متر و ارتفاع ۱۲ متر در منطقه ی کنونی پاژ شد.

اسناد و مدارک موجود نشان می دهد که قدمت بنای این قلعه به سده های نخستین دوره اسلامی برمی گردد، این بنا به مرور زمان تخریب شده و از بین رفته است. در اواخر دوره قاجار خانه هایی بر روی بقایای بر جای مانده از این قلعه بر پا شده است.

این قلعه در گذشته محل اصلی و هسته مرکزی روستای پاژ را تشکیل می داده است. به منظور جلوگیری از ورود بیگانگان و مهاجمین به این قلعه در اطراف آن خندقی حفر گردیده بود که با آب پر می شده است.

 در سمت شرق بقایای قلعه خانه ای به ابعاد 3 در 5 متر با دیواره های خشتی و گلی و با 3 اتاق قرار دارد که از سایر بناها بلندتر است و به خانه فردوسی شهرت دارد. نقل است که این خانه به دستور کریم الله اسدی کدخدای روستای پاژ در حدود 90 سال پیش ساخته شد. در حال حاضر از این خانه ویرانه ای بیش باقی نمانده است.